~~~~~~~~ [AoKise]

Zastanawiałeś się kiedyś jak to jest zabić człowieka?
Poczuć jak wraz z jego osoczem wypływa życie?
Zobaczyć ostatni błysk w tęczówce?
Usłyszeć jęk rozpaczy?

 Dźwięk dochodził jakby z daleka. Zmrużyłem oczy zasłaniając je przed oślepiającymi reflektorami. Przez chwilę pomyślałem, że jestem martwy. Klęczałem. 

 Wołanie wyrywało mnie z ciemności. Nie czułem swojego ciała. Przez moment zdawało mi się, że patrzę na siebie z góry. Leżałem na zimnej posadzce w objęciach postaci w bieli.

 Nad jękami i błaganiami o pomoc górował spokojny głos. Nie rozumiałem słów. Spojrzałem na swoje zakrwawione dłonie. Dlaczego niczego nie pamiętam?

 Wraz ze świadomością wracał ból. Pulsujące i rozrywające uczucie przeszywało moje udo. Gdzie ja jestem? Co się stało?

 Zorientowałem się, że po policzkach spływają mi łzy, a wołanie tak bardzo przypomina mój głos. Spostrzegłem, że kogoś obejmuję.

 Czułem ciepłą krew na swoich palcach. Mimo uciskania rany, ona dalej wypływała brudząc jasne kafelki.

*kilka godzin temu*

- Jesteś baba, Kise. 

- Dlatego, że mam uczucia?! 

- Powiedz mi jaki facet płacze na komedii romantycznej?

- Każdy, który ma w sobie trochę empatii.

- No już, choć tu.

- W życiu! 

- Okaż trochę tej swojej empatii.

- Nabijasz się ze mnie!

- Jakżebym śmiał. Chodź. Widzisz, od razu lepiej. Zamknij oczy.

- Dlaczego?

- Niespodzianka. Pokażę ci coś.

- Aominecchi! 

- Shhhh.

- Whoa! One są piękne!

- Wiedziałem, że to powiesz.

- Aominecchi, mogę je przytulić?

- Jasne, jeśli chcesz to możesz nawet jednego zatrzymać.

- A co na to rodzice?

- Chcą znaleźć im dom, ewentualnie jednego zostawić.

- Nie powinno rozdzielać się rodzeństwa..

- Jeszcze bliźniaków, co nie?

- To są...?

- Tak. Suczka i pies. Wiesz, myślałem, że mógłbyś zaopiekować się jednym, a ja tym drugim.

- Naprawdę? To cudownie, Aominecchi! Jak je nazwiemy?

- Do tego z ciapką pasuje Brudas, a do jasnej Pulpet.

- Aominecchi!

- Co?

- Jak można nazwać w ten sposób takie urocze szczenięta?

- Im się podoba. Pacz jak Brudas się łasi.

- A Pulpet posmutniała... Kto chciałby być pulpetem, co?

- To wymyśl jej jakieś ładne imię.

- Hmmm... Trixy?

- Jest ok.

- Tylko ok?

- Przecież to tylko imię, Kise. 

- Jej się podoba. Kto jest piękny, no kto?

- Ty.

- Aominecchi! B...b...baka!

- Shhh. Wsadź go do kartonu, poniosę ich.

- A mógłbym nieść ją na rękach? Jest taka malutka...

- Kise.

- No dobrze, już. 

- Oi, gdzie z pazurkami, co?

- Aominecchi, ona tak pokazuje, że jej zależy.

- W takim razie macie ze sobą sporo wspólnego.

- Co to miało znaczyć?

- Widziałeś moje plecy, prawda? 

- Hmpf. Nie moja wina.

- Oi, rumienisz się.

- Wracajmy, zimno już.

*godzinę temu*

- Aominecchi!

- Ty naprawdę nie wytrzymasz beze mnie dłużej niż pół godziny, co?

- To ważne. Przyjedziesz?

- Wiesz, że za chwilę leci mecz?

- Nagram ci początek, a resztę obejrzysz u mnie. Proszę.

- Nie możesz powiedzieć mi przez telefon?

- Rodzice wyszli na całą noc na imprezę.

- Oi, chyba uczysz się ode mnie. Haha.

- Aominecchi, źle zrozumiałeś!

- Mam wrażenie, że się zarumieniłeś.

- A ja mam wrażenie, że on znowu jest pod bramą. Aominecchi?

- Pozamykałeś wszystkie okna i drzwi? 

- Tak. Drzwi od piwnicy i strychu też, ale dalej się boję.

- Uspokój się, będę za chwilkę.

- Aominecchi?

- Tak?

- Możesz się nie wyłączać? Tak byłoby mi raźniej.

- Jasne. Masz pewność, że to on?

- Nie... Stoi w cieniu, nie widzę twarzy. 

- Może ci się wydaje?

- Ale kto normalny stoi pod czyimś domem o jedenastej w nocy. 

- Kise? Co to było?

- Wszystko ok. Spojrzał na mnie, a ja przewróciłem stolik zasłaniając okno. To na pewno on.

- Idź do swojego pokoju i się zamknij w nim, dobrze?

- Dobrze. 

- Kise, zadzwonię na policję, wyłączę się tylko na chwilkę...

- Nie! Proszę, nie! 

- On jest niebezpieczny, Kise. Policja szuka go od miesięcy.

- Zadzwonimy jak przyjedziesz, dobrze?

- Kise! Kise?

- Jestem. Chyba sobie poszedł. Nie widzę go.

- Na pewno?

- Tak, musiał iść. Uff...

- Nie podoba mi się to.

- Dlatego zostanę w sypialni. Jedziesz już?

- Tak.

- Aominecchi... Zgasło światło...

- Co?

- Chyba... Chyba coś słyszałem. O Boże...

- Kise?!

- On jest w środku... Aominecchi...

- Nie płacz. Schowaj się gdzieś, już widzę twój dom. 

- On tu idzie... On wie...

- Schowaj się, będę za chwilę. Kise? Kise?!

- Przepraszamy wybrany abonent jest w tym momencie nieosiągalny, prosimy spróbować ponownie.

- Kurwa. 

 Drżącymi palcami wybrałem numer alarmowy. Dyspozytorka wysłała radiowóz każąc czekać na jego przybycie.

 Wbiegłem do ogródka mamy blondyna. Wiedziałem, że nie dam rady sforsować głównych drzwi, Kise na pewno zadbał o ich zabezpieczenie. Jego dom miał jeden słaby punk, który oprawca mógł wybrać. Było nim imponującej wielkości okno w salonie. Zacisnąłem dłoń na kiju baseballowym.

 Tak jak przypuszczałem zostało wybite, to pewnie ten dźwięk usłyszał chłopak. Wślizgnąłem się do środka. Od sufitu dochodziły mnie odgłosy szarpaniny i wrzaski. Pognałem jak szalony po schodach na drugie piętro.

 Model siłował się w morderczym uścisku z facetem kilka razy większym i silniejszym od niego. Przegrywał to starcie. Zamachnąłem się kijem, jednak odbiłem się w lustrze zawieszonym na drzwiach komody. Mężczyzna wykonał unik.

- Uciekaj! - Wrzasnąłem do blondyna. Miał rozciętą brew i wargę. - Już! - Nie zdążył się pozbierać. Napastnik natarł na mnie i przewrócił. Nie miałem szans z jego zwierzęcą siłą. Zamachnąłem się kijem trafiając go w kolano. Upadł. Wykorzystałem okazję i podniosłem roztrzęsionego chłopaka z ziemi. 

 To byłoby zbyt łatwe. Otrzymałem potężny cios w potylicę. Przewróciłem się słysząc krzyk Kise. Wyciągnąłem dłoń i chwyciłem nogawkę spodni faceta, strzepnął nią niczym natrętną muchę. Złapał modela w pasie i przerzucił sobie przez ramię.

- Aominecchi! Proszę! - Płakał przerażony tym co może go spotkać. Oprawca kierował się z nim na dół. Zebrałem w sobie całą siłę i podniosłem się. Zawroty głowy sprawiały, że widziałem potrójnie. W asyście coraz głośniejszych wrzasków trafiłem do kuchni. Mężczyzna leżał na blondynie i rozbierał go gorączkowo. Wiedząc, że mam małe szanse, a w zasadzie nie mam żadnych rzuciłem się na jego plecy. Wstał i rzucił mną. Odbiłem się od ściany i osunąłem na kafelki. Usłyszałem wystrzał, ale nie poczułem bólu. 

 Drugiej okazji nie będzie. Aominecchi leżał bez ruchu, a napastnik śmiał się obłąkańczo. Chwyciłem kuchenny nóż i wbiłem go między jego łopatki aż po rękojeść. Wrzasnął jak upolowane zwierzę. Szybko wyciągnąłem ostrze i przebiłem go po raz kolejny. Upadł na plecy. Nie pozwalając mu przejąć kontroli przycisnąłem go do ziemi i dalej dźgałem. Jego oczy wypełniła pustka. Znalazłem się w amoku. Mimo, że mężczyzna dawno wydał ostatnie tchnienie dźgałem go z taką samą siłą. Gdy ręce opadały mi z sił chwyciłem średniej długości włosy i miarowo uderzałem jego głową o posadzkę. Wyłem. Czułem jak jego potylica wygładza się, a następnie czaszka zamienia w puzzle.

 Wyciągnąłem nóż z jego klatki piersiowej i przyczołgałem się do Aominecchiego. Objąłem go i zacząłem się z nim kołysać. Przytulałem go i całowałem. Prosiłem, żeby się obudził. Zwymiotowałem i osunąłem się w ciemność.

*teraz*

 Reflektory okazały się latarkami. Widziałem wycelowaną w siebie broń. Metr przede mną leżał zakrwawiony mężczyzna.

 Spojrzałem na chłopaka, który mnie obejmował. Był zakrwawiony. Jego oczy były jednocześnie przepełnione strachem i pustką. Gdy nasze oczy spotkały się przypomniałem sobie wszystko.

 Jego granatowe oczy przyglądały mi się badawczo. Wypowiedział moje imię, a ja przypomniałem sobie wszystko. 

 Policjanci odciągnęli mnie od blondyna i przekazali w ręce lekarzy. Kątem oka dostrzegłem jak któryś z nich podchodzi do Kise i łapie jego dłonie, a drugi odsuwa od niego nóż. 

 Mówili mi, że jestem już bezpieczny. Obiecywali, że już nic mi nie grozi. Powiadomili moich rodziców i już jadą. Mnie interesował jedynie granatowowłosy chłopak, który uratował mi życie.

*miesiąc później*

- [..] po rozpoznaniu sprawy Ryouty K., oskarżonego o zabójstwo Akihko Saya w dniu 27.07. 2015 roku stwierdza iż oskarżony jest winny, jednak zważywszy na okoliczności popełnionego czynu orzeka iż oskarożny działał w obronie koniecznej i skazuje go na pięć lat pozbawienia wolności w zawieszeniu na dwa lata oraz nakazuje terapię u psychiatry. Uznaję proces za zakończony, proszę się rozejść.

*godzinę później*

- Aminecchi, jak się czujesz?

- Bywało lepiej, ale mniej boli.

- To dobrze.

- Oi, jak było w sądzie?

- Tak jak się spodziewaliśmy.

- Myślałem raczej o tobie. 

- Jakoś się trzymam.

- Wszystko się ułoży, zobaczysz.

- Nigdy już nie będzie tak samo. Już zawsze będę widział jego twarz w koszmarach.

- Hej, nie zrobiłeś nic złego, tak?

- Zabiłem człowieka, Aominecchi.

- Broniłeś się.

- Nie wiele to zmienia, wiesz?

- Uratowałeś mnie.

- Po tym, jak cię w to wciągnąłem.

- Shhh... Może porozmawiamy o czymś innym?

- Kiedy wychodzisz?

- Może pojutrze mnie wypiszą. Mogę już chodzić o kulach.

- Cieszę się.

- Lekarze powiedzieli, że jeśli będę regularnie ćwiczył to może za rok będę mógł zagrać. Kise?

- C-co?

- Nie płacz. Proszę... To nie twoja wina!

- To czemu czuję się jakby była moja?

- Kise, posłuchaj mnie uważnie, okej?

- Okej.

- Kocham cię i nie wyobrażam sobie życia bez ciebie. Jedyne czego żałuję, to to, że nie przyjechałem wcześniej i pozwoliłem by ten skurwiel cię dotknął. Rozumiesz?

 Pokiwałem twierdząco głową. Schowałem głowę w rękach i rozpłakałem się. Jego słowa były najlepszą terapią.